Uitgeverij Signatuur
Vertaling Marcel Misset
Robert Landauer heeft iets goed te maken; hij heeft een schuld aan het verleden. Bovendien heeft hij er de tijd voor, want zijn carrière belandt meer en meer op een dood spoor.
Landauer heeft als arts gekozen voor de wetenschap. In de Verenigde Staten heeft hij baanbrekend onderzoek gedaan, maar als zijn gezinsleven zijn aandacht opeist, laat hij steken vallen, met dodelijke gevolgen.
Een Libanese collega biedt hem een positie aan bij een instituut in Berlijn, niet bepaald uit altruïstische motieven, zo zal blijken. Daar in Berlijn helpt hij op een dag een jonge vrouw die de Ramadanvasten heeft onderschat. Als hij haar dankbare vader ontmoet, krijgt Landauer het gevoel dat hij die man kent. Dat gevoel blijkt wederzijds.
Fouad Tamimi neemt contact op met Landauer en licht de sluier over hun beider verleden. Als beginnend arts werkte Landauer eind jaren zeventig, begin jaren tachtig – op zoek naar zíjn jodendom – af en aan in het noorden van Israël. Landauers leven wordt bij een aanval met katjoesja’s gered door een jonge Arabier. Het is de periode van Sabra en Shatila. Deze zogenaamd christelijke jongeman is Beiroet vlak voor de moordpartij ontvlucht om bij zijn ouders geld te lenen opdat hij en zijn geliefde de puinhopen en de wanhoop van de stad kunnen ontvluchten. Als hij na weken van omzwervingen terugkeert, is zijn geliefde, Sahira, zoek; ze zou vermoord zijn; de Palestijnse zaak hebben willen verraden.
Tamimi heeft de zoektocht nooit opgegeven, maar kan inmiddels zelf niet meer naar het Midden-Oosten. Hij vraagt Landauer een laatste poging te doen Sahira te vinden. Een verzoek dat Landauer meent niet te kunnen weigeren.
“Hij kende die hemel en keek naar het noorden, maar daar waar de stad vroeger overging in het open land, stonden nu rijen flats, dicht op elkaar. Hij wilde ze opzijschuiven, het groen zien, de vlakten, de heuvels, de bananenplantages.
“Hanita. In 1978 was hij voor het eerst in de kibboets aan de grens met Libanon geweest. Daarna steeds weer. De laatste keer in september 1982. Het kwam allemaal weer terug. Hij herinnerde zich het ondoordringbare bladerdak waar ze onder werkten, hoe de zon met gouden vingers naar hun hoofden graaide tussen de planten door.”
Shirah Lachmann
