We schrijven 1985, het Jeruzalem dat Miriam Dubi tot leven brengt in haar roman Dossier Grete Weisbrot lijkt echter veel eerder in de tijd te liggen. Het is bijna niet meer voor te stellen hoezeer de stad én Israël in bijna veertig zijn veranderd. In het hart van het land lijkt de moderne tijd nog niet te zijn aangebroken.
De oude vrouw Grete Weisbrot probeert op haar eigen wijze te overleven; ze zwerft bij voorkeur ’s nachts door de stad, op zoek naar kleine schatten. Dingen die opeens herinneringen kunnen triggeren aan haar jeugd in Duitsland, vóór de Tweede Wereldoorlog, of aan haar beide partners. Bij de plaatselijke kruidenier steelt Grete geregeld etenswaren; haar tweede man, professor Hans Weisbrot, schikte dat altijd in der minne met de kruidenier, maar hij is inmiddels overleden.
Bij de Sociale Dienst proberen ze de oude vrouw er al langer toe te bewegen naar het bejaardenhuis te gaan, Maar Grete weert alle pogingen daartoe af. Ook haar nieuwe maatschappelijk werker, Raffie Alfasie, weet aanvankelijk geen toegang tot haar te krijgen. Raffie heeft zo zijn eigen problemen. Als zoon van een gewelddadige Marokkaanse immigrant die van de steun leeft, probeert hij zich omhoog te werken
En dan is er nog Ali Machmoed Saied, een Palestijnse man die met lede ogen aanziet dat er in de luisterrijke villa van zijn familie tegenwoordig een kantoor van de gehate Israëlische nieuwkomers zetelt. De familie moest vluchten en raakte aan lager wal; die vernederende familiegeschiedenis knaagt aan Ali.
Met de oude vrouw als de spil weeft Dubi een boeiend verhaal over deze personen en alle anderen die zijdelings met Grete in contact komen. Het is misschien niet het vrolijkste beeld dat Dubi schetst, maar wel eerlijk en heel intiem.
Uitgeverij: Van Praag
